20 JAAR AYURVEDA YOGA en DORN PRAKTIJK in Amsterdam & Breukelen

Over mij

Over mij en De weg van: drs.ing. Monique Irene Van den Broek

Geboren: Rotterdam 9 maart 1967                       

Vanaf klein kind af aan heb ik altijd dokter (KNO arts/ keel neus en oorspecialist) willen worden, maar de keuzes op de middelbare school hebben mij een ander pad laten bewandelen. Lees hier mijn verhaal over het hoe en waarom van het starten van mijn eigen praktijk. Uiteindelijk ben ik toch in de gezondheidssector terecht gekomen. En gelukkig zeg ik nu achteraf praktiserend in de natuurgeneeskunde ayurveda & yoga dornbreuss. En daarnaast adviserend over kwaliteit, zorg en veiligheid in een universitair medisch centrum. Op mijn 18e kwam ik reeds in contact met de Yoga, Kinesiologie, Reiki en andere complementaire gezondheidssystemen en filosofieën. Sinds die tijd heb ik mij verder verdiept in spiritualiteit en alternatieve /complementaire geneeswijzen door het volgen van opleidingen, cursussen en zelf veel te lezen.

Van Hobby naar Werk

 
Als je mocht kiezen wat je het liefst zou doen, wat zou dat zijn? Ik zou met mijn  passie de Javaanse dans bezig zijn, als ik er mijn geld mee kon verdienen. Javaanse dans blijft mijn passie en dat is goed zo. Naast mijn vaste baan als kwaliteitsmanager/adviseur kwaliteit en veiligheid, kan ik van mijn hobby natuurgeneeskunde wel parttime werk maken : ayurveda therapeut & yogadocent.

Hoe het begon
Eind mei 2002 kom ik tot een conclusie: ik ben doodongelukkig in mijn huidige werk als risico consultant, ik ga ontslag nemen. Mijn hart maakt een sprongetje van blijdschap. Ik voel me een ondeugend kind en verbaas me erover dat het me absoluut geen angst inboezemt: al die vrijetijd die ik straks heb, ik kan daar best mee omgaan. Thuisgekomen slaat de moed me om het hart. Lef, na 2 weken broeden over wanneer en hoe ik het zal zeggen trek ik de stoute schoenen aan. Beter een einde met pijn dan pijn zonder einde.  Verbazing, teleurstelling over en felicitaties met mijn dappere beslissing. Euforie… en De Opluchting…
De trein gaat rijden
Ik vind een een nieuwe kwaliteitsmanagersfunctie in de gezondheidszorg en daarnaast, met mijn Ayurvedic Practitioner diploma op zak kan ik best proberen om voor mijzelf praktijk op te starten. Gewoon maar beginnen. Ergens. Mijn eerste patiënte, een hindoestaanse vrouw wier huidklachten na mijn adviezen binnen no time opgelost zijn. Wow, meteen succes.
Een vriendin vraagt of ik wil invallen voor haar yogalessen op een sportschool in Utrecht. Zij gaat haar geliefde in Colombia bezoeken en hopelijk daarna mee terugnemen. De yogalessen inspireren me om zelf ook weer een groep op te starten. Maar hoe pak ik dat aan? Ook bij een sportschool beginnen? Of toch maar bij een buurtcentrum? Bij toeval (bestaat niet) sta ik in het postkantoor en hoor een sportschool eigenaresse praten over gratis kennismakingslessen ed. Na een paar weken kan ik daar starten op een ochtend en een avond met een uurtje yogales. Uiteindelijk kan ik mijn eigen yogagroepjes starten. Heerlijk, doen waar mijn hart ligt, bij de raja yoga, oefenen naar concentratie en meditatie.
Geduld is een schone zaak
Vanuit het niets beginnen is een lange weg. Een psychotherapeute vertelde mij eens dat het 5 tot 10 jaar duurt voordat je een lopende praktijk hebt.

Is er een droom werkelijkheid geworden? Ja. Toen ik een jaar of 4 was wilde ik al arts worden. Andere kinderen van hun pijn afhelpen die ook KNO problemen hadden net als ik, maar door mijn pakketkeuze op het VWO kon ik geen medicijnen/geneeskunde gaan studeren. Via allerlei omzwervingen van “harde” studies als HTS en Universiteit naar de “zachte” kant van raja yogadocentenopleiding en HBO Ayurveda ben ik toch daar gekomen.
Inmiddels ben ik ruim 20 jaar verder en nog steeds ben ik blij met mijn beslissing. Het is een fijne combi een vaste baan en een stukje kinderdroom vormgeven.

Zonder shrada (het vertrouwen in het sanskriet) in mijzelf had ik het misschien niet durven doen. Ik ben er dankbaar voor.

De tijd zal t leren

Linkedin